روح همه شهدا شاد
سلام
دقیقا 35 سال پیش در چنین روزی پدرم در عملیات خیبر به شهادت رسید. من و خواهر و برادرم یتیم شدیم، مادرم بیوه شد و مادربزرگم داغدار فرزندش شد.
البته اونموقع شهادت پدرم تایید نشد. گفتند که مفقودالاثر شده. ما امیدوار بودیم که پدرم اسیر شده باشه. یادمه وقتی آزاده ها به کشور بازگشتند، ما هم گوش به زنگ بودیم که شاید از پدرم خبری بشه ولی نشد.
سال ها بعد، بعد از حدود یازده سال چشم براهی، مشتی استخوان تحویل خانواده ما دادن و گفتند این استخوان ها متعلق به همون فردی است که یازده سال پیش مفقودالاثر شد.
مادربزرگم که دیگه چشم براه فرزندش نبود همون سال فوت کرد.
نمیخوام ذکر مصیبت کنم، فقط کسی میتونه این حرف ها را بفهمه که خودش این مساله را تجربه کرده باشه.
خدا به همه خانواده شهدا صبر بده.
روانشناس ها مصیبت هایی که ممکنه یک نفر در زندگیش تجربه کنه را طبقه بندی می کنن. سخت ترین مصیبت مرگ یکی از اعضای خانواده است که من تجربه کردم. شاید دلیل پوست کلفتی من همین باشه. روزهای خیلی سختی را تجربه کردم.
روح همه شهدا شاد.
من در این سال ها حتی یکبار خواب پدرم را ندیدم. حتی یکبار حضورش را در زندگیم احساس نکردم. وقت هایی بود که نیاز داشتم پدرم باشه و کمکم کنه. مواظبم باشه. نوازشم کنه ولی کسی نبود. نمیدونم پس اینکه خدا د قران میگه شهدا زنده هستند یعنی چی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
الان که بعضی وقت ها تو زندگی کم میارم و احساس میکنم دارم میشکنم، فکر میکنم بخاطر این هست که پدر نداشتم. فکر میکنم اگر پدرم بود من الان زندگی خیلی بهتری داشتم. حداقل اعتماد به نفس بیشتری داشتم. نمیدونم پدرم اونموقع که داشت میرفت واقعا به این فکر میکرد که آینده سه تا بچه قد و نیم قدش چی میشه؟؟؟؟ در این دنیای پر از گرگ های انسان نما چه خطراتی پیش روی ما خواهد بود؟؟؟؟؟
دیگه نمیدونم چی بگم.
