اماده ام برای خوشبختی

من عادت کردم به خوشی های لحظه ای. 

عادت کردم به اینکه در یک لحظه کاخ آرزوهام نابود بشه. عادت کردم که تا دم پرتگاه را با کسی برم و یدفعه ببینم کسی پشتم نیست و تنهای تنهایم.

عادت کردم که مدتهای مدیدی تنهای تنها باشم و کسی کنارم نباشه. عادت دارم به روزهای سخت و سرد و تاریک. عادت دارم که شب با گریه بخوابم و صبح با بغض بیدار بشم.

ولی همه اینها معنیش این نیست که از خدا ناامید شدم. نه. من هیچوقت از رحمت خدا ناامید نمیشم. 

اینکه روزهای بدی در زندگیم داشتم معنیش این نیست که میخوام همیشه روزهای بد داشته باشم.

من قوی شدم. خیلی قوی. این روزهای سخت من رو قوی تر کرد. الان ادمی هستم که از هیچ چیز نمیترسم. من بدترین روزهای تاریک و سخت تنهایی و افسردگی را درک کردم و حالا اماده ام برای خوشبختی.