رابطه طولانی
سلام
من این روزها کلا دارم سعی میکنم که قوی و محکم باشم. از صبح تا حالا توی شبکه های مجازی م را چک نکردم که ببینم اخرین بار کی انلاین بوده و نمیخوام چک کنم.
میخوام قوی و محکم باشم. میخوام خودمو کنترل کنم. میخوام مطمین باشم که از پس خودم برمیام. اولین قدم همینه.
صبح سرکار نرفتم کمی جزوه های یادگیری ماشین را دوره کردم. بعد از ظهر میخوام برم برای اتاقم کاغذ دیواری انتخاب کنم. احتمالا فردا و پس فردا هم میرم دنبال پرده. اتاقم نفرت انگیز شده. باید قشنگش کنم.
هر جی با ادم های مختلف بیشتری تو زندگیم آشنا میشم بیشتر به این واقعیت میرسم که بهترین دوست ادم خداست.
این رفتارهای م خیلی من رو ناراحت کرده. من طلاقش را نادیده گرفتم. داشتن یه پسربچه هشت ساله را نادیده گرفتم. همه اون افکار بد و منفی را نادیده گرفتم و تو دلم بهش حق دادم انقدر منفی فکر کنه چون تجربه تلخی از ازدواج و طلاقش داشته. و چون دوستش داشتم راح میتونسم از همه چی بگذرم.
ولی الان اینطوری فکر نمیکنم. الان یه دنباله طولانی از حرفهایی که تو این مدت بهم زده میاد جلوی چشمم:
قضیه مهریه
موضوع ترس از ازدواج
موضوع اینکه زن کاملا از همه نظر باید مستقل باشه و آویزون شوهرش نباشه(این روزها هم همش از خارجی ها حرف میزنه که با هم زندگی می کنن و هرکس سهم کرایه خونه خودش را میده. به در میگه دیوار بشنوه)
موضوع ایران اومدن. اول گقت فوریه میاد ایران بعد گفت سه ماه دیگه ترکیه بعد گفت شش ماه دیگه حالا هم میگه من برم کانادا و اونجا هم رو ببینیم.
قضیه بچه که گفت حوصله مسئولیت بچه را نداره.
حالا هم که میگه من لوس بازی میکنم در صورتیکه من حرفهای خودش را تکراری کردم.
نمیخوام قضاوت کنم ولی احساس میکنم که م هنوز اماده یه رابطه جدید عاشقانه نیست. انقدر ضربه عمیقی خورده که هیچجوری نمیتون به کسی اعتماد کنه.
همون شبی که بهم گفت یه بچه داره. گفت:"چکار کنم بچمه. زن که نیست که بشه راحت از شناسنامه حذفش کرد. بچمه مثل پدر و مادر و خواهر برادر میمونه."
این حرف یعنی چی اخه؟ این حرف یعنی کلا به همسر با این دید نگاه میکنه که هروقت بخواد میشه حذفش کرد.
من نمیخوام بگم که آیا این طرز فکر اشکالی داره یا نه. من فقط میخوام بگم که این طرز فکر را دوست ندارم. اصلا دوست ندارم. من دنبال یه رابطه طولانی هستم یه ادم که برای یه عمر بشه بهش اعتماد کرد.
