تف به این زندگی

سلام

امشب برادرم و خانومش حدود 50 نفر را دعوت کردند باغچه رستوران. من هم به 1001 دلیل که قبلا توضیح دادم تصمیم گرفتم در این مراسم شرکت نکنم.

این حداقل کاریه که برای حفظ غرورم میتونم انجام بدم. به مامانم زنگ زدم میگه بیا. گفتم نمیام. خیلی عصبانیم.

این تنها دلیل ناراحتی من نیست. یک موضوع دیگه هم من رو ناراحت کرده. از صبح که اومدم حتی برای یک استراحت کوتاه هم فرصت نداشتم. همش سرم تو SQL SERVER و ACCEESS بوده. فرصت نفس کشیدن نداشتم. این در حالیه که دو تا از نیروهای ما کاملا بیکار بودن. ما کلا اینجا پنج نفر هستیم که با رییس می شیم شش نفر. حالا رییس هیچی. از ما پنج نفر فقط 3 نفر هستن که همیشه کار برای انجام دادن داریم. ولی اون دو نفر اکثر اوقات بیکارن.

اون دو نفر دو تا خانم هستند که یکیشون رابطه صمیمانه ای با رییس داره. امروز هم چند ساعتی تو اتاق رییس بود و با هم صحبت می کردند. این خانوم کلا بیکاره. بیکاره بیکار. اخه این همه بی عدالتی درسته؟

همکارم اروم بمن گفت:" چرا فقط ما سه نفر کار می کنیم؟"

منم که حرصم گرفته بود گفتم:"چون ما احمقیم"

اون خانوم کلا از اول خودشو زده به خنگی ولی حرصم از اینه که رییس هم هیچی بهش نمیگه. خیلی هم با هم خوبن.

منم از حرصم الان سر کار نشستم دارم برنامه دورهمی مهران مدیری را از شبکه نسیم نگاه می کنم. اخه چقدر حرص بخورم من.

اون از خونه این از سر کار.....

تف به این زندگی