کم کم دارم راه میفتم
سلام
من کم کم دارم راه میفتم. این حرف یکی از دوستانمه. حالم داره بهتر میشه از این نظر که دارم یاد میگیرم که برای مشکلاتم نباید ناراحت باشم بلکه باید به دنبال راه حل باشم. مثلا من الان پولم کمه برای خرید خونه هایی که دیدم. ولی دلیل نمیشه بشینم یه گوشه و زانوی غم بغل کنم. بلکه باید تلاشم را بیشتر کنم و به فکر راه حل باشم همین.
زندگی پر است از این مشکلات ریز و درشت. مهم این هست که یاد بگیریم چجوری از پس این مشکلات بر بیاییم. همش همینه. من فکر میکنم ناراحت نشدن و به فکر راه حل بودن یکی از نشونه های بالغ شدنه.
من تازه دارم بزرگ میشم. تازه دارم یاد میگیرم که خونسردی خودم رو حفظ کنم و دچار هیجان و عصبانیت نشم. دلم نگیره از هر مساله کوچک یا حتی بزرگ. اشکم در نیاد با هر موضوع ناراحت کننده ای. عصبانی نشم با هر مشکلی.
خودمو کنترل کنم. مثل کوه محکم و استوار باشم. همه چی اخرش درست میشه. همه چی. هرکاری راه داره. اگر همه چی را بخدا بسپاریم، خدا خودش بهترین راه را به ما نشون میدهو بهترین فکر ها را توی ذهنمون ایجاد میکنه و به بهترین شکل ممکن ما رو راهنمایی میکنه.
خدا اون بالاست زنده و سرحال. حواسش به همه هست. داره همه ما را نگاه میکنه.
اگر کسی یا چیزی یا نعمتی...متعلق به ما باشه. هیچکس و هیچ نیرویی نمیتونه اون را از ما بگیره. یه جایی تو این شهر شلوغ، توی یه کوچه زیبا و دلباز و بزرگ و پردرخت و امن یه خونه ای هست که به اسم منه. خدا اونو گذاشته برای من. اون خونه به اسم منه. فقط باید بگردم و پیداش کنم. صاحبش منتظره که برم اونو بخرم. صاحبش یه ادم مومن و مهربون و با انصافه. میخواد خونشو بفروشه. شاید میخواد بره خارج. شاید از شلوغی تهران خسته شده و میخواد بره شهرستان. نمیدونم. ولی انقدر این خونه را دوست داره که نمیخواد به هرکسی بفروشه.
منتظره یه ادمیه مثل من. منتظره یه خریدار واقعیه. من اون خونه را پیدا میکنم. حتما پیدا میکنم. خدا اونو برام کنار گذاشته. خدایا ممنونم.
