دیگر از هیچکس توقع محبت نخواهم داشت

بازم میخوام قسمتی از افکارم را بنویسم.

من نیاز به کمک داشتم. خیلی به کمک نیاز داشتم. در زمینه ازدواجم به کمک اطرافیانم نیاز داشتم. چرا؟

چون من در زمینه ازدواج دختر ساده و کمرویی بودم. گرگ نبودم. زمانیکه دانشجو بودم و یا کارمند و استاد بلد نبودم چطوری برای خودم خاستگار جور کنم. بلد نبودم چجوری دلبری کنم.

نمیدونستم چطور قاپ پسرها را به دزدم. خدایای من زیباییم هم در حد معمول بود. بلد نبودم خوب ارایش کنم. کلا چشمگیر نبودم.

من دختر ساده و محجوب و سربزیری بودم که همش سرم به کار خودم بود.

از فامیل هم دوتا خاستگار بیشتر نداشتم. اول پسرداییم بود که بیکار بود. دومی هم یکی از فامیلهای پدرم که از همون اول برام خط و نشون کشید که باید بشینم تو خونه و نرم سرکار. اون دو تا هر دوشون الان سر و سامان گرفتن.

یه خاستگار داشتم همین اواخر. دخترخالم فرستاد. یبار اومدن خونمون و فرار کردند. نمیدونم چرا.

یه خاستگار دیگه داشتم که همسایمون معرفی کرد.اون هم فقط یبار زنگ زد و کلا نیومد.

یه خاستگار دیگه داشتم که پسرمعلممون بود. اون هم یبار زنگ زد و دیگه زنگ نزد.

چندسال پیش هم یه خاستگار داشتم که پسرعمم برام فرستاد. اونهم بیکار بود.

این از زندگی من.

و در مورد خانوادم. برادرم و همسرش تو محل کارش ادم های محترمی هستن. حتی برادرم در ازدواج همکارانش سهمی داشته.،دستی تو این کارا داره. ولی برای ازدواج من کوچکترین قدمی برنداشت. دریغ از یک کمک.

خواهرم. کارمند بازنشسته اموزشو پرورش. اونهم هیچی.

دخترعمم همسر اقای دکتر. پولدار هزارتا دوست و اشنا داره. هودش و شوهرش همیشه ادعا دارن خیلی مو دوست دارن. ولی دریغ از یه کمک. هیچی.

بقیه فامیل هم هیچی. کمکی نکردند. 

اینجوری شد که تصمیم گرفتم دیگه از هیچکس توقعی نداشته باشم از هیچکس.